Cecile’s werken bestaan uit een vaste collectie aan typologiën die ze nauwgezet bijhoudt zoals familiefoto’s in een doos. Met hun levendig kleurenpalet zien deze taferelen er op het eerste zicht onschuldig uit, esthetische beelden en details van decoratieve objecten, maar zoals bij grimage of een masker, is dit slechts een façade, het verbergen van een onderliggend gevoel van melancholie of nostalgie voor een tijd of plek die men nooit heeft gekend.
Een monotype of een gravering gaat soms schuil onder de lagen verf en oliekrijt van deze cinematografische taferelen. Cecile geeft weer en bedekt, ze overschildert, schuurt en krast over haar beelden heen. Elke gezichtsloze figuur wordt een manuscript, een samensmelting van verschillende verhalen tot een wazige herinnering.
