Met een open blik verkent Chris Meulemans de menselijke drang om diens omgeving te manipuleren en te beheersen. Dat doet ze in schilderijen die, dankzij een raadselachtige combinatie van figuratieve elementen en abstracte technieken de kijker aantrekken en aansporen een eigen verhaal in het beeld te lezen.
In vroeger werk bestudeerde Meulemans al menselijke gedragingen, omgang met trauma’s en de genetische manipulatie van dieren. In haar recente schilderijen gaat ze hierop verder in de menselijke manipulatie van de natuur. De planten en bloemen die ze in beeld brengt, zijn een vehikel om de fragiliteit van de natuur te evoceren, maar ook van ons dagelijks leven, van de opgelegde structuren in een bijna wanhopige poging om de natuur te beheersen. Geprononceerde of fragmentarische rasterpatronen die regelmatig voorkomen in haar werk, vormen een discrete verwijzing naar de wetenschap, naar de menselijke gewoonte om alles een hokje te geven, te bestuderen en bijgevolg te controleren.
Ze speelt met lagen en vormen: de troebele grens tussen voor- en achtergrond, en de variërende mate van abstractie zorgen voor een bevreemdend gevoel. De werken geven geen rustige zekerheid; ze stellen vragen. De persoonlijke kwetsbaarheid van de kunstenaar speelt hierbij een rol. Ze schrikt er niet voor terug om veel van zichzelf en haar eigen emoties in het werk op te laden.
De gevonden titels die Meulemans op een intuïtieve manier met haar beelden verbindt, zetten de kijker verder op het verkeerde been. In hun absurditeit hebben ze iets grappigs, maar ook verontrustends: de context die de combinatie van titel en beeld schept is oncomfortabel. Achter de verflagen opent haar visueel-poëtische werk een deur voor de verbeelding. Elk schilderij is de start van een zin, de aanzet van een verhaal dat de toeschouwer naar eigen goeddunken kan schrijven. (tekst door Tamara Beheydt)
