J. Pierre Vancayseele probeert van kijken, kunst te maken. Hij vangt een beeld, een foto, een beweging, een stuk vuursteen, een tak of een ding en bevriest het. Daarna transformeert hij het beeld in een gedachte en brengt hij het bevroren beeld subtiel terug in beweging maar op een iconische wijze. Of het nu schilderwerk of sculpturen betreft, steeds treedt er een lichte vervreemding, verstilling op bij de toeschouwer. Het is geen werk met een ondubbelzinnige boodschap of één of andere stelling. Als kijker bekruipt je het gevoel dat jij, als mens, er niet zo heel veel toe doet. Dat je een passant bent. (naar een tekst van J. Sprimont)
