Dat Wim Opbrouck tekent, mochten we afgelopen jaar ontdekken tijdens een verrassend gulle inkijk in zijn beeldend werk, dat in het Gentse Museum Dr. Guislain werd getoond. Meteen werd duidelijk dat tekenen bij Wim geen koketterie, maar een soort ingesleten gewoonte is, buiten het bereik van de schijnwerpers waar hij gewoonlijk in staat. Een beetje als stappen en ademen. Het fijne aan tekenen is ongetwijfeld het minimale aan uitrusting dat ervoor nodig blijkt. Een rood-blauw timmerplotlood of een goede stift volstaan om een wereld te fingeren: fictieve botanische tekeningen, elegante maar uiterst breekbare mensen, gevat in een minimale lijn zonder franje, tegelijk trefzeker en teer.

Dames en heren, van een mens vragen we ons dikwijls af wat zijn drijfveer is. Van bomen nooit. Die groeien gewoon. kunstenaars hebben iets met bomen. In het beste geval hebben kunstenaars geen drijfveren, maar zijn ze hun eigen drijfveer. Wim Opbrouck legde zich in een recente reeks toe op het tekenen van bomen. Tekeningen van tekeningen denk ik dan, want bomen tekenen vooral zichzelf, dat wist Breughel al. De boom wordt niet gegroeid, de boom groeit, eender hoe.